Tekst: Daan van Pagée / Fotografie: Hans van den Bosch
De Oudejaarsloterij is allang weer voorbij en net als vele andere buurtbewoners heb ik niks of bijna niks gewonnen…! Dus fiets ik gewoon weer volop tegen de snijdende wind in; het regent en mijn groene fietstas van de Regenboog Groep is gevuld met interessante verhalen in deze nieuwe ‘Dwars door de buurtkrant’.
Al zit de voordeur met drie sloten in het slot en is er ergens een ervaren inbreker in het horst van de nacht drukdoende met een anti-inbraakstrip, via de brievenbus is elk huis dag en nacht toegankelijk voor een leuk bericht. In het begin had ik als krantenjongen maling aan nee/nee-stickers op de brievenbussen, want onze krant heet immers de Dwars. Maar tijdens een etentje bij een vriendin in de Pijp kwam ik erachter dat die stickers er met een goede reden zijn opgeplakt: ‘het aanbod van reclameefolders is groter dan het volume van mijn postbakje,’ vertelde ze. Dus geen reclame, maar wel Stadsblad De Echo. En zo glipt de reclame toch nog slim het huis binnen, want De Echo bestaat zowat voor de helft uit advertenties.
Lichtkunst in Park Frankendael
De ‘Tragedie van de tuin huiseigenares’, van Fleur van Greuningen en Willem Sjoerd van Vliet, is één van de zestien lichtkunstwerken van het Festival. Het is geïnspireerd op Gerrit Achterbergs gedicht, ‘Ballade van de gasfitter’, waarin de aantrekkingskracht van warm verlichte ramen in de winter een rol speelt. Alleen door het dak van de kleine tuinkas kwam licht, nieuwsgierig keken de bezoeker naar binnen om verrast te worden met bijna niks, een lege kas met een diffuus plasticzeil op de grond waar een tekst doorheen scheen die niet goed te lezen was. Met tussenpauze werd er lucht onder het plasticzeil geblazen waardoor de vloer veranderde in een dansend wolkendek. Zodra de luchtstroom ophield, werd een nieuw gedeelte van de tekst zichtbaar. De meeste bezoekers waren enthousiast, of gewoon blij om met de hele familie gezellig door het Park Frankendael te struinen.
Vingervlug in de stilecoupé
Opnieuw schuif ik behendig een nieuwe Dwars door de buurtkrant in een van de vele brievenbussen aan de Kramatweg. Eigenlijk is het woord brievenbus niet van deze tijd, want de meeste brieven zijn tegenwoordig berichtjes geworden die via e-mail of via de sociale media worden verstuurd. Vroeger waren er nog niet zoveel berichtjes, maar sinds de opkomst van de sociale media vliegen ze ook mij om de oren, razendsnel door de stiltecoupé in de intercity naar Utrecht Centraal.
Ik kijk over de rand van ‘Dwarskrant’, en tegenover mij zit een Aziatisch meisje van ongeveer zeventien jaar, haar ogen flink aangezet met eyeliner, wimpers vol in de mascara, de lippen knalrood, leren jack, strakke spijkerbroek, paarse laarsjes met een stevige hak. Tussen haar zwarte lange haren komen aan beide kanten van haar hoofd witte draaitjes tevoorschijn, die verbonden zijn met een iPhone.
Terwijl ‘Maximal Crazy’ van DJ Tiësto haar brains masseert weet ze vingervlug met haar wijsvingers letters te raken op het schermpje van haar smartphone. In Utrecht Centraal stappen wij beiden uit, zij laat een wolk Coco Chanel achter in de stiltecoupé en ik dit bericht van een krantenjongen uit Amsterdam-Oost.