Auteur: Daan van Pagee

Evangelisatiegebouwtje


Wanneer ik vandaag Abraham zelf mag zijn, dan is hij dolgelukkig dat hij in de Indische Buurt woont. Want daar ontmoet hij veel nageslacht van zijn zoon Ismaël. Hij kan zijn blijdschap bijna niet verbergen in Supermarkt Het Lange Mes in de Javastraat tegenover de Elthetokerk. Abraham zet zijn Ray Ban-zonnebril op om zijn waterige ogen te verbergen. Toch vloeien er rijkelijk tranen van geluk over zijn wangen wanneer hij bij de groenten- en fruitafdeling eindelijk zijn eigen zoon Ismaël terugziet. 

Fietstocht
Eerder op de dag werd Abraham al welkom geheten in dat machtige overheidsuitvoeringsorgaan van het UWV. Hij fietste trouw zijn rondje Amsterdam. Een Marokkaanse vrouw met een hoofddoek verwelkomde Abraham, hij voelde zich meteen thuis en hij heeft er koffiegedronken en WhatsApp-berichtjes verstuurd. En zo ging het de hele fietstocht door, overal familie van zijn zoon Ismaël. 

Concertgebouw
Bij het kleinste Evangelisatiegebouwtje van de stad, vlak naast het Koninklijk Concertgebouw, zet Abraham zijn fiets op slot en gaat naar binnen. Daar zit John met eeuwenlange trouw op hem te wachten en vandaag is het dan zover.

Het duistere gat
John is een afstammeling van Isaak en in het kleinste Evangelisatiegebouwtje is geen Koran te vinden, wel een boekenkast vol Bijbels. Bovendien staat de deur open vanwege het mooie weer. Dat is fijn. Hierdoor kan het straatgeluid van de Van Baerlestraat met al haar bedrijvigheid ook vriendelijk binnenkomen en John vertelt dat hij het voorrecht heeft gehad om als klein kind onder een sterrenhemel te slapen. Zijn vader had een plantage in Afrika. Hij mocht als kind meehelpen met de waterkanalen op de plantage. Als kind van elf mocht hij dan een grote steen weghalen, waardoor het water kon gaan stromen. De kleine John zag op een dag dat er in een nog droog waterkanaal een gat zat: een mierengat. Hoe kon de kleine John nu al die andere mieren waarschuwen voor een komende zondvloed? Hij pakte zijn toverstaf en veranderde zichzelf in een mier en ging nog net op tijd het duistere gat in. Het voorval is John altijd bijgebleven en zo heeft hij misschien wel duizenden mieren het leven gered.

Picknick
Terug in de Van Baerlestraat fietst Abraham met zijn Ray Ban-zonnebril weer naar de Supermarkt. Want hij moet nog inkopen doen voor de picknick in het Amstelpark, samen met een paar GGZ-vrienden. In het Amstelpark krijgt Abraham een blikje gemberbier van Arie, de man van Truus. Niet veel later vertelt Abraham over alles wat hij die dag heeft meegemaakt en dat hij moest huilen in Supermarkt Het Lange Mes omdat hij daar bij de groenten- en fruitafdeling na eeuwen en eeuwen eindelijk zijn zoon Ismaël weer had ontmoet.

Maar het kan niet altijd feest zijn en het was zo’n dag waarop niemand Abraham geloofde.

Wilhelmina Zwart Wit pepermunt

Mijn inauguratie plechtigheid waarbij ik officieel ben ingewijd in een bepaald ambt, vind plaats in het World Trade Center in Amsterdam. En vandaag is het eindelijk zover: mijn inauguratie. Goed gekleed zoals altijd in de WTC-lobbyruimte loop ik doelgericht naar de drie maatschappelijke welzijnssymbolen, grote gedenktegels aan de muur.

YouTube filmpje
Op een hoge stoel tegenover deze drie gedenktegels neem ik plaats en meteen komt Emma. Een WTC-medewerkster met een vriendelijke uitstraling in een sexy zomerjurk op naaldhakken. Ze vraagt of ze naast mij mag zitten, want ze wil mij wat laten zien. Een YouTube filmpje met de presentatie van het nieuwe interieur van de lobbyruimte in het WTC-gebouw. Ze is goed voorbereid met een iPad en een vragenlijst.

ADD
Emma vraagt wat ik van het huidige interieur vind en of ik veel gebruikmaak van deze lobbyruimte in het WTC. Mijn woorden vloeien zoals rivier de Linge door Geldermalsen in de Betuwe. Ik zat weer eens op mijn praatstoel, het hele verhaal kwam in geuren en kleuren tevoorschijn. ‘Ja, jaren terug kwam ik hier regelmatig met mijn laptop onder mijn arm. Ik ben een geboren Dwars door de buurtjournalist met de zegen van het ministerie van Binnenlandse Zaken en Koninkrijksrelaties. Meteen haal ik mijn officiële brief uit Den Haag van 13 mei 2016 tevoorschijn en houd deze hoog in de lucht. ‘Heeft u soms ook iets met Attention Deficit Disorder of autisme,’ vraagt de WTC-medewerkster belangstellend. ‘Ja inderdaad, zullen wij de liefde gaan bedrijven in het Pulitzer Hotel aan de Prinsengracht?’ ‘Oké, maar dat doen we dan wel na je inauguratie’.

Kunstschaatsen
‘Maar goed, nu ter zake,’ ze maakt haar zomerjurkje weer wat langer. ‘Ik zit hier om meningen te verzamelen met betrekking tot de plannen van een nieuwe lobbyruimte, dat begrijp je toch wel?’ De sfeer samen met Emma in het WTC is heel ontspannen en te gelijkertijd ook opwindend, uitdagend. Haar rode plaknagels glijden als kunstschaatsen over haar iPad-scherm, maar dan wel zakelijk.

Beloning
Op het YouTube-filmpje laat ze mij het nieuwe interieurontwerp van de WTC-lobbyruimte zien. Om mij vervolgens een aantal vragen te kunnen stellen en dat ze heel benieuwd is naar mijn mening. Oogverblindend, ongelofelijk wat een materialen, wat een vormgeving, wat een luxe. Het presentatiefilmpje van de nieuwe lobbyruimte getuigde van een weg naar perfectie. Ze vind het prima wanneer ik ook met mijn wijsvinger op haar iPad beeldscherm zit. Zo kunnen wij samen in het YouTube-filmpje naar de interessantste plekken bewegen. Als beloning voor mijn mening en bijdrage aan de totstandkoming van onze nieuwe WTC-lobbyruimte. Ontvang ik een rolletje Zwart Wit Wilhelmina pepermunt. Het is weer vrijdagmiddag aan de Zuidas!

 

 

Neurodiversiteit


Samen met mijn zakenpartner zat ik in sterrenrestaurant De Librije. ‘Benard, Benard er wordt over je geroddeld,’ vertelde mijn compagnon terwijl hij een feestelijk vegetarisch voorgerecht geserveerd kreeg. Voor mij was dit toen al een groot voorteken. Kennelijk zou er nog meer in de pijplijn zitten.

Succesvol reclamebureau
Inmiddels heb ik een leven vol communicatieplezier achter de rug. Mijn carrière begon als freelance grafisch vormgever. Met groots gemak kon ik opdrachtgevers vinden die mijn talent al snel konden waarderen. Ik ben een echte professional, het gebeurde gewoon. Vooral bij commerciële bedrijven verdiende ik als freelancer zakken met geld, welk uurtarief ik ook voorstelde. Mijn eenmanszaak veranderde in een succesvol reclamebureau met zeven medewerkers. De opdrachten stroomden binnen, want mijn communicatietalent is uitmuntend. Bovendien spreek ik vloeiend Frans, Duits, Spaans, Italiaans, Portugees en natuurlijk Engels. Inmiddels is mijn naam een internationaal begrip geworden met meer dan achtentwintig vestigingen wereldwijd. Sinds onze beursgang in 2013 ben ik nu ook actief als vermogensbeheerder. Ondertussen zijn wij een serieuze partner in het hogere vastgoedsegment. Ongelofelijk, ik moet nog veertig worden en het succes gaat maar door. Steeds weer opnieuw moet ik terugdenken aan die uitspraak van mijn voormalige zakenpartner: ‘Benard, Benard er wordt over je geroddeld.’

Tesla
Laatst reed ik in Amstelveen met mijn Tesla per ongeluk zo’n Canta-automobiel van het fietspad. Het ‘invalidewagentje’ kantelde meteen, en goddank zat er geen hoogbejaarde dame in, maar een Amsterdamse adolescent die al snel het autodeurtje opende. ‘Het valt wel mee meneer,’ is zijn eerste reactie terwijl hij met zijn hand over zijn voorhoofd wrijft. Nadat we zijn rode Canta overend hebben gezet, loopt er een spoor van motorolie over het fietspad. Zelf heb ik die middag als bestuursvoorzitter van onze aandelenvergadering een belangrijke afspraak bij de ING Bank. Maar deze Amsterdamse adolescent heeft mij betoverd met zijn reactie ‘Het valt wel mee meneer’. Helaas krijgen we zijn rode Canta niet meer aan de praat. Even later zit de adolescent als een koning in mijn Tesla. De ING Bank kan de klere krijgen, en de aandelenvergadering ook, en opeens rij ik een andere route. Hij wijst me de weg en bij de Hogeschool van Amsterdam aan de Wibautstraat stapt hij uit. Nogmaals vraag ik hem hoe het nu met hem gaat. ‘Het valt wel mee meneer, maar over u wordt geroddeld. U bent toch die man van vele miljoenen? Alle reden om hier eens te komen kijken.’ Dan stapt hij het Autminds 2023 congres binnen, even later gevolgd door mij.

Vriendschapsverzoek!

Oud-collega Anne zwemt samen met dolfijnen in de Rode Zee.

Het is zover, na ruim twintig jaar heb ik weer WhatsApp-contact met Fleur, mijn Saas-Fee wintersportvakantieliefde uit de jaren negentig.

Voor wie het nog niet wist: Saas-Fee is een bekende wintersportplaats in het Zwitserse Kanton Wallis en intussen hebben we de hele wereld vlakbij, door de Data Tower in het Science Park. We hebben Google, Facebook, de sociale media, en dus heb ik haar – omdat ik haar maar niet kan vergeten – al snel gevonden, via Facebook.

Batavus-fiets
Ik twijfel enorm of ik haar wel een vriendschapsverzoek moet sturen, dat lijkt me niet spectaculair genoeg om haar het hof te maken. Gelukkig zie ik op haar Facebookpagina dat ze naar het Christelijk Lyceum is geweest. Waarschijnlijk is ze helemaal niet op zoek naar een grote Rolex om de pols van een macho-figuur. Dus na weken van twijfel besluit ik toch een vriendschapsverzoek te versturen in de lente van 2020. Niet zo gek dat ik geen vriendschapsbevestiging terug krijg, want haar laatste bericht op Facebook is van begin 2018. En gaat over haar gestolen Batavus-fiets inclusief zwarte fietstassen.

Google-zoekopdracht
Wie zoek zal vinden! Er gaan nog jaren voorbij en dan is het bingo, met een diepe buigingen voor de Data Tower in het Science Park. Want via een Google-zoekopdracht heb ik het Kunstenaarscollectief gevonden waar haar zus Anne deel van uitmaakt. In de jaren negentig waren wij collega’s bij krantenuitgeverij Wegener in Houten. En wat kan ik nu beter doen dan haar mijn allerbeste ‘Dwars door de buurtkrant’ verhalen opsturen, ’Vuurspuwers op de open dag in het Science Park’ en ‘De deeltjesversneller uit de Watergraafsmeer’. U kunt deze en andere artikelen nalezen op deze website.

Huisgemaakte frietjes
Yes dat werkt! Al snel ontvang ik een e-mailbericht van mijn oud-collega. Een paar weken later gaan we gezellig uit eten. Anne een juweel van een vrouw, eigenlijk wil ik met haar ook wel dikke verkering, maar ze heeft al een fijne vriend. Na een gezellige avond met een spies van kippendijen, satésaus, verse atjar, kroepoek en huisgemaakte frietjes. Geven wij elkaar een warme afscheidszoen, ‘doe de hartelijke groeten aan je zus Fleur,’ geef ik haar mee.

Stopera
Weer maanden van wachten, hopen, twijfelen, verlangen, vertrouwen. En dan: in de Stopera, daar gebeurt het. Tijdens de dansvoorstelling ‘Frank Bridge Variations’, ontvang ik van Fleur haar eerste WhatsApp-berichtje. Ik zweef door de Stopera zoals niemand anders dat kan. Bij het afscheid geef ik mijn vriendin Ingeborg, een dikke knuffel op het Waterlooplein: fijn dat je mij hebt uitgenodigd voor het Hans van Manen Festival!

Mosselpan
Thuis lees ik het eerste WhatsApp-berichtje van Fleur keer op keer terug: ‘Hoi Daan! van mijn zus Anne hoorde ik over je, leuk hoor. Hoe gaat het met je?’ Een paar weken later gaan we gezellig uit eten. Ze vertelt vrij uit over haar burn-out, dus we hebben genoeg gesprekstof. En op ons terrastafeltje staat zo’n klassieke mosselpan en frietjes plus een goed glas Pinot Bianco. Dan vist Fleur de laatste mosselen voor mij uit de pan. Het is alsof onze vakantieliefde uit de jaren negentig weer eventjes vlam vat.

Ellen Grael gaat exposeren
op Biënnale van Venetië

Tekst: Daan van Pagée / Fotografie: Carolien de Groot

Kunstenares Ellen Grael uit Oost is uitgenodigd door het platform voor kunstenaars Its Liquid om in Italië met haar nieuwe tekenwerk deel te nemen aan het Anima Mundi International Art Festival / Visions in Venetië gedurende de 58ste Biënnale van Venetië.

Ellen Grael voor één van haar creaties

‘Onlangs ging ik voor nieuwe inspiratie naar Venetië,’ vertelt Ellen Grael. ‘Tijdens mijn reis heb ik veel snapshots gemaakt. De kleuren van de stad en vooral de interessante blauwgroene kleuren van de lagune, het drijvende zeewier en de vele eilanden inspireerden mij. ‘The waters of Venice’ heet mijn nieuwe serie.’

‘Ik streef naar harmonie in een veld van creatieve vrijheid,’ vertelt Ellen Grael. Op de keukentafel staat een vaas met witte lelies en bij de koffie een vruchtenschelp van patisserie Kwekkeboom uit de Linnaeusstraat. Haar huiskamer ademt de sfeer van een kunstenaarsatelier: penselen, kleurpotloden, pastel en acrylverf. Een schildersezel met een grote ingelijste tekening en zo’n diepe ladekast vol tekenwerk.

Ik herken de dansende muzieknoot op haar flatscreen-tv, en Antonio Vivaldi vult de ruimte via het servicepakket van Digitenne-tv. Mijn artistieke loopbaan wordt beïnvloed onder meer door de vele Italiaanse Renaissancemeesters, zoals Michelangelo, Del Sarto en vele anderen,’ vervolgt Ellen Grael. ‘De compositorische vorm in de Renaissancekunst plaatst het menselijke individu centraal in een landschap, dit creëert een gevoel van harmonie wat ikzelf graag weerspiegel in mijn werk.’ Haar expositie zal te zien zijn in The ROOM, dicht bij het beroemde St. Marco plein in Venetië, van 3 oktober tot 24 november. www.ellengrael.nl